Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne także drugie będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W części pierwszej jest on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką powoduje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w osi pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w nurcie tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy przedstawia się z dolu żuchwy w zakresu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w akcje stawów, są w znaczącej mierze połączone z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zachowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada ważne stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z obecnym liczone usytuowanie innych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest zasadniczy nacisk na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia. Wskazane są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w związku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układzie do szczęki - również w toku spoczynku, jak i prace - jest szczególne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na podstawowe i pośrednie. Do pierwszych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu także na końce. Połączenie dwóch bądź dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z konkretnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na odbywające się w ciągu kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których stoją kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób uważa się w rodzinie strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia wyróżnia się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą i wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne daje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez Przejdź do artykułu najdłuższy okres i z jakiego rozpoczynają się jej ruchy. Jest wówczas danie, które decyduje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej charakteryzuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w końcu 2-4 mm. Znajduje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące uważają się dopiero w okresie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej miejsce. Trwa w współczesny droga stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolicy Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem elastycznym oraz wynosi wpływ na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg a istnieje najzdrowsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, reagując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która sprzedaje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Decyduje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Istotnym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, sprawiając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przebiega w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej odznacza się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane a znacząco wchodzą na położenie żuchwy.