Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne też nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on połączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów odbywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czyli tej, w jaką rzuca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w trendu tym korzysta udział krążek stawowy, a wtedy przenosi się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy stawia się z dolu żuchwy w ruchu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w pracy stawów, są w pełnej dawce powiązane z nieprawidłową sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i nastawienie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi wyjątkowe stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z ostatnim liczone usytuowanie innych elementów stawów skroniowo-żuchwowych jest decydujący pomysł na otrzymanie korzystnych wyników leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontakcie do szczęki - także w porządku spoczynku, kiedy również pracy - jest niebagatelne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz całą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w stosunku do szczęki robi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pewne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia ważny jest zobacz podział ruchów na robiące się w porządku kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których występują kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą otwierać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek znajduje się w form strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe uzyskuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez najdłuższy stan oraz z którego organizują się jej style. Jest toż danie, które decyduje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest dość przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wypowiada się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się wtedy w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Stoi w niniejszy rada stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w bycie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w powierzchni Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej zależny z początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym i osiąga szacunek na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w możliwościach 5-9,7 mm Hg także istnieje najzdrowsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wpływając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która przydziela się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Angażuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest dany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, czyniąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl powstaje w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane również niezwykle działają na miejsce żuchwy.