Terminem „okluzja" definiuje się pewny poziom położeń żuchwy w układzie do szczęki, lub stanów artykulacyjnych, w których zęby przeciwstawne, tzn. górne oraz spodnie, są ze sobą w dotyku. Zauważa się okluzję, czyli zwarcie centralne, w którym zęby łączą się ze sobą maksymalną liczbą punktów (synonim - położenie miedzyguzkowe), oraz olduzję dotylną, doprzednią i tylną, podczas jakich stawia zmniejszenie kontaktów zębowych.
Kleinrok, Maślanka i Pihut zaprezentowaliby w roku 2006 następującą definicję pojęć dotyczących normy zwarciowej.
Prawidłowe zwarcie centryczne:
- równoczesny kontakt wszystkich zębów bocznych w dotylnym położeniu zwarciowym żuchwy, wspólnym z odpowiednim położeniem głów żuchwy w głównym położeniu żuchwy;
- równoczesny, wielopunktowy i regularny kontakt zębów bocznych w ostatecznym zaguzkowaniu zębów, kompatybilnym z odpowiednim położeniem głów żuchwy w pierwszym miejscu żuchwy;
- brak dostępu w kraju zębów wysokich w dotylnym położeniu zwarciowym żuchwy (ok. 0,3 mm);
- brak dostępu w obszarze zębów przednich w czasie wiązania zębów w końcowym zaguzkowaniu zębów bez kłopocie;
- lekki kontakt zębów przednich w toku wielkiego zaciskania zębów w dużym zaguzkowaniu zębów;
- brak klinicznie uchwytnego poślizgu centrycznego.
Uwaga! Założenia te wiążą zarówno w przypadkach z wyraźnym zgryzem, kiedy również wypadkach z nieprawidłowościami zgryzowymi i(lub) zębowymi.
Prawidłowe zwarcie ekscentryczne:
- grupowy kontakt zębów przednich w klimacie doprzedniego i doprzednio--bocznych zwarciowych ekscentrycznych ruchów żuchwy;
- prowadzenie doprzednie (prowadzenie sieczne): doprzedni ruch zwarciowy z dostępem obydwu siekaczy centralnych lub głównych i tylnych w szczęce;
- prowadzenie boczne przez Idy, z wyłącznym kontaktem kłów w okresie granicznych ruchów bocznych lub
- prowadzenie boczne grupowe, z jednoczesnym kontaktem w obrębie kłów i guzków policzkowych zębów przedtrzonowych w toku granicznych ruchów bocznych;
- brak kontaktu w obrębie zębów trzonowych i przedtrzonowych w przykładu prowadzenia doprzedniego i bocznego przez kły oraz
- brak kontaktów w terenie zębów trzonowych oraz guzków podniebien-nych zębów przedtrzonowych wysokich i językowych guzków zębów przedtrzonowych niskich w sukcesie prowadzenia grupowego.
Założenia te działają zaledwie w sukcesach z prawidłowym zgryzem.
Według Majewskiego okluzję, uprzednio ocenianą jako artykulacja zwarciowa (synonimy: zwarcie, zgryz), obecnie (2007) uznaje się za wzajemny sztywny i skuteczny kontakt powierzchni >> żujących zębów przeciwstawnych łuków.
Według tegoż pojedynczego autora okluzja charakterystyczna istnieje wtedy „ściśle centralne, olduzja prawidłowa, maksymalne zaguzkowanie, maksymalna interkuspida-cja, olduzja statyczna (centric occlusion) - wielapunktowy kontakt zębów przeciwstawnych, przy zachowanej wysokości zwarciowej, który zachodzi w finału obustronnie równomiernego skurczu mięśni, przywodzących i usuwających żuchwę (stąd nazwa pozycja mięśniowa). Żuchwa poznaje się to w daniu swobodnego zwarcia, przyjmowanego odruchowo, oraz jej surowiec jest równoznaczny z prostą środkową ciała".
Podczas przywodzenia żuchwy do szczęki idealnym modelem olduzji będzie taki kształt, w jakim dojdzie do optymalnego i równoczesnego kontaktu powierzchni zwarciowych zębów przy odpowiednim napięciu mięśniowym. Uznaje wówczas na równoczesne aktywowanie receptorów przyzębia. W bilateralnym systemie, jakim jest plan stomatognatyczny, równoczesne generowanie stanowi podstawowym warunkiem, aby mięśnie były efektywne kształcić w możliwość skoordynowany na możliwie najmniejszym poziomie aktywności (Beyron).
Według Ramfjorda u 95% populacji pierwszy kontakt zębów jest w położeniu dotylnym żuchwy, nie po małym poślizgu podchodzi do olduzji centralnej. Ten poślizgowy ruch kończy się w położeniu centralnym żuchwy (slide in centric). Olduzja centralna (zwarcie centralne) oraz uzależnione spośród przed ustawienie żuchwy jest liczbą konsekwentną oraz częstą u danej postaci.
Trwa także danie w zwarciu centralnym tłumaczone jako long centric łub freedom in centric, które opisuje dobrą możliwość w myśleniu żuchwy do istotnej olduzji, przy której prawdopodobny jest większy spacer poślizgowy, spadający z ról przedniej, tylnej lub bocznej. Według Zarba long
centric nie mówi w uzębieniu naturalnym, natomiast jest sztucznie wywoływany przez stomatologów podczas terapii okludalnej. Znajduje on równocześnie iż ów styl pytania do ważnej olduzji jest dobro znoszony przez pacjentów.
Przy prowadzeniu żuchwy na boki w porządku kontaktu łuków zębowych pewne zęby stykają się ze sobą, umożliwiając prowadzenie zębowe, podczas gdy inne zęby kontakt ten zostają. Według teorii tzw. olduzji zrównoważonej czy zbalansowanej zęby po stronie pracującej i balansującej powinny obcowań ze sobą w związku podczas spacerów bocznych. W gnatologicznej koncepcji olduzji kieł po okolicy działającej widać być samym zębem kontaktującym lub rozwijającym podczas bocznych ruchów żuchwy.
W uzębieniu naturalnym, wybieranym jako prawdziwe, kontakty powierzchni żujących zębów bocznych są punktowe, natomiast ich guzki nie kontaktują się ze sobą, a ale z bruzdami zębów przeciwstawnych. W przebiegu starzenia się organizmu, w liczbę upływu lat, guzki zębowe ulegają starciu, w kontraktu z czym dociera do rozszerzenia się powierzchni kontaktu. Przy nadmiernym, niefizjologicznym ścieraniu się zębów wnika do związków płaszczyznowych.
Arnold i Frumker uważają, że podstawową zasadą terapii okludalnej jest likwidacja kontaktów między guzkami zębów innych.
Na płaszczyznach żujących zębów przeciwstawia się guzki zwarciowe i ar-tykulaeyjne lub badające i nieustalające wysokości zwarcia (suppor-ting and nonsupporting cusps). Guzkami zwarciowymi są guzki policzkowe zębów dolnych i guzki językowe zębów górnych (ryc. 35). Guzkami artyku-lacyjnymi są guzki policzkowe zębów wysokich i językowe zębów dolnych.